domingo, octubre 26, 2008
No Bad Religion song can make your life complete
Hoy he querido recuperar una canción de Bad Religion, No Direction, por sus letras. Fue escrita hace más de 16 años pero su significado sigue vigente hoy en día, donde parece que nadie tiene una identidad propia, donde la moda hace estragos con la personalidad de la gente.
Consciente o inconscientemente todos buscamos apoyarnos en un modelo a seguir para nuestros ideales, nuestra forma de vestir... ya sea vuestro padre o el cantante de vuestro grupo favorito, todos caemos. ¿Cuántos no se han vestido alguna vez a lo Chino Moreno o a lo Brandon Boyd? Por poner un ejemplo xD En algún momento de nuestras vidas cogemos una característica de otra persona y sin quererlo la hacemos nuestra, ya sea una forma de reir o una coletilla al hablar. Dejad de buscar héroes y sed vosotros mismos.
El mundo parece moverse a una velocidad cada vez más imparable dando la sensación de que va a reventar de un momento a otro.
And i don't need heroes to depend on (Hell Is For Heroes - I Can Climb Mountains)
Consciente o inconscientemente todos buscamos apoyarnos en un modelo a seguir para nuestros ideales, nuestra forma de vestir... ya sea vuestro padre o el cantante de vuestro grupo favorito, todos caemos. ¿Cuántos no se han vestido alguna vez a lo Chino Moreno o a lo Brandon Boyd? Por poner un ejemplo xD En algún momento de nuestras vidas cogemos una característica de otra persona y sin quererlo la hacemos nuestra, ya sea una forma de reir o una coletilla al hablar. Dejad de buscar héroes y sed vosotros mismos.
El mundo parece moverse a una velocidad cada vez más imparable dando la sensación de que va a reventar de un momento a otro.
And i don't need heroes to depend on (Hell Is For Heroes - I Can Climb Mountains)
Etiquetas: bad religion
Comentarios:
Jajaja... ¿qué pasa aquí? ¿hablamos de los mismos temas o que?
http://zurdistanlivre.blogspot.com/2008/10/sin-identidad.html
juas, esto es a lo que yo llamo sincronicidad de pensamiento xDD con unos pocos días de diferencia xDD
estoy totalmente de acuerdo contigo. El tema de la personalidad me atrae irresistiblemente. Descubro en cada persona una retrato, una rareza o punto de interes y de estudio social. Y atestiguo que lo que nos hace diferente hacia los demas son las rarezas, lo unico nuestro. Somos una secuela de lo que pensamos y fuimos, de nuestro lugar de nacimiento y educación.
Y es cuando somos jovenes cuando mas buscamos a ese heroe o a ese grupo. Y es con el paso de los años cuando nos convertimos en alguien, con dudas y coletillas inclusive porque ellas nos hace identificables como seres sociales, que empatizan con lo que nos rodea.
Basta de cháchara, tienes que pasarme la version de bad religion escrita ya sabes que mi oido esta tapiado con cemento para los idiomas.
besos
Hum! interesante reflexión señorita zegers!
o certo é que me encantaría poder ser "eu mesmo" pero... non teño moi claro como é iso!
dende o momento en que me sinto totalmente imperfecto hai moitas cousas que me gustaría cambiar [mellorar] e por tanto é dificil que cando un ve algo que lle parece moi interesante non intente adquirilo para si mesmo.
Por exemplo, no meu caso, durante a infancia, a miña irmá e a miña madriña foron grandes influencias á hora de comportarse e exercer certa critica do mundo que me rodeaba... logo pasei unha época "á miña bola" e hai anos coñecin a un rapaz que me fascinou por completo e que influiu a hostia na miña forma de ser.
Son 3 claros exemplos de idolatría [pura, e dura!] que... no momento non vin como tal, simplemente me limitaba a "copiar" ou "adaptar" totalmente fascinado as cousas que eles facían e me gustaban á miña forma de ser...
pero acaso non é semellante á educación que recibimos de nosos pais como modelos de conducta? ;)
Jajaja, si que hay sincronicidad en el mundo. Acabo justo de comentar en tu blog xD
Un día hablaré largo y tendido de ese fenómeno tan extraño que es la sincronizidad asombrosa entre seres humanos.
Pois sí, amigo korben, é certo que sempre aprendemos por "mimetismo" a unha idade temprana. Pero penso que chega un momento na vida que debemos parar a reflexionar e pensar de verdad o que somos e o que queremos ser e como queremos ser como persoas. Non digo que estea mal coller costumbres duns ou doutros, pero hai que darse conta das cousas que facemos inconscietemente que logo poden non chegar a coincidir cos nosos ideais.
Ala, ahí queda iso.
Saudiños.
jajaja. y dijo el profeta... "un día hablaré de eso". Así me gusta, que hables como el dios que eres! :p
esperarei logo a que chegue ese día :p agora párate a pensar na versatilidade de algunhas personas, no camaleonismo de adaptarse ó medio. na empatía. é iso personalidade? a veces asociamos personalidade a carácter e as persoas que son máis "maleables" parece que non teñen personalidade... que opinas diso?
unha persoa que pode cambiar facilmente o seu estado de ánimo e a súa forma de actuar "para adaptarse a cada situación" ten menos personalidade? e, agora xa en plan palla mental total e podes mandarme á merda, que é realmente a personalidade? (momento bloglosófico...)
era o que che comentaba eu hai uns días precisamente acerca de se che molestaba que os teus amigos se comportasen a veces dunha forma totalmente diferente a como estas acostumbrada a velos, de xeito que non parecen eles ou parece que pretenden ser algo que non son... e che dixen que me molestaba, pero moitas veces dubido se é algo que realmente deba molestarme... hum... esto estase a convertir na segunda entrada do meu baby-blog, oh, musa zegers que me inspiras!!! ;p
en fin... eu tamén falarei largo e tendido algún día sobre iso :p
PD: xusto despois de escribir o meu comentario vin en gmail o teu comentario na miña entrada... jajaja, sip, casualidades/sincronismos da vida! ;)
mmm, interesante cuestión. A personalidade. Non vexo a personalidade como un modo de adaptarse ó medio.
O segundo punto que comentas de confundir personalidade con carácter é perigoso, sobretodo porque non estás a estimar á persoa máis "maleable", como ti dis. Esa persoa sí ten personalidade, á súa propia, pero ó mellor é máis maleable, é dicir, ten menos carácter, porque igual lle gusta agradar ás demais persoas e non lle importa deixar a un lado os seus gustos por contentar ao grupo, sempre dende o respeto mútuo.
A verdade é que a personalidade míroa coa forma de ser dunha persoa, de como actúa ante determinadas situacións... Sen embargo, o carácter véxoo máis ben relacionado co grado de querer chamar a atención (coa necesidade de querer captar a atención de alguén)xDD Sí, estou falando en serio, penso que unha persoa, cando máis lle guste chamar a atención, máis carácter ten, e polo tanto menos personalidade. Sí, amigo korben, a personalidade é indirectamente proporcional ó carácter.
Ala, ahí queda esa última frase.
Sempre me pasa o mesmo, comezo escribindo en castelán e remato en galego, isto non ten pés nin cabeza xDDD
Jajaja... ¿qué pasa aquí? ¿hablamos de los mismos temas o que?
http://zurdistanlivre.blogspot.com/2008/10/sin-identidad.html
juas, esto es a lo que yo llamo sincronicidad de pensamiento xDD con unos pocos días de diferencia xDD
estoy totalmente de acuerdo contigo. El tema de la personalidad me atrae irresistiblemente. Descubro en cada persona una retrato, una rareza o punto de interes y de estudio social. Y atestiguo que lo que nos hace diferente hacia los demas son las rarezas, lo unico nuestro. Somos una secuela de lo que pensamos y fuimos, de nuestro lugar de nacimiento y educación.
Y es cuando somos jovenes cuando mas buscamos a ese heroe o a ese grupo. Y es con el paso de los años cuando nos convertimos en alguien, con dudas y coletillas inclusive porque ellas nos hace identificables como seres sociales, que empatizan con lo que nos rodea.
Basta de cháchara, tienes que pasarme la version de bad religion escrita ya sabes que mi oido esta tapiado con cemento para los idiomas.
besos
Hum! interesante reflexión señorita zegers!
o certo é que me encantaría poder ser "eu mesmo" pero... non teño moi claro como é iso!
dende o momento en que me sinto totalmente imperfecto hai moitas cousas que me gustaría cambiar [mellorar] e por tanto é dificil que cando un ve algo que lle parece moi interesante non intente adquirilo para si mesmo.
Por exemplo, no meu caso, durante a infancia, a miña irmá e a miña madriña foron grandes influencias á hora de comportarse e exercer certa critica do mundo que me rodeaba... logo pasei unha época "á miña bola" e hai anos coñecin a un rapaz que me fascinou por completo e que influiu a hostia na miña forma de ser.
Son 3 claros exemplos de idolatría [pura, e dura!] que... no momento non vin como tal, simplemente me limitaba a "copiar" ou "adaptar" totalmente fascinado as cousas que eles facían e me gustaban á miña forma de ser...
pero acaso non é semellante á educación que recibimos de nosos pais como modelos de conducta? ;)
Jajaja, si que hay sincronicidad en el mundo. Acabo justo de comentar en tu blog xD
Un día hablaré largo y tendido de ese fenómeno tan extraño que es la sincronizidad asombrosa entre seres humanos.
Pois sí, amigo korben, é certo que sempre aprendemos por "mimetismo" a unha idade temprana. Pero penso que chega un momento na vida que debemos parar a reflexionar e pensar de verdad o que somos e o que queremos ser e como queremos ser como persoas. Non digo que estea mal coller costumbres duns ou doutros, pero hai que darse conta das cousas que facemos inconscietemente que logo poden non chegar a coincidir cos nosos ideais.
Ala, ahí queda iso.
Saudiños.
jajaja. y dijo el profeta... "un día hablaré de eso". Así me gusta, que hables como el dios que eres! :p
esperarei logo a que chegue ese día :p agora párate a pensar na versatilidade de algunhas personas, no camaleonismo de adaptarse ó medio. na empatía. é iso personalidade? a veces asociamos personalidade a carácter e as persoas que son máis "maleables" parece que non teñen personalidade... que opinas diso?
unha persoa que pode cambiar facilmente o seu estado de ánimo e a súa forma de actuar "para adaptarse a cada situación" ten menos personalidade? e, agora xa en plan palla mental total e podes mandarme á merda, que é realmente a personalidade? (momento bloglosófico...)
era o que che comentaba eu hai uns días precisamente acerca de se che molestaba que os teus amigos se comportasen a veces dunha forma totalmente diferente a como estas acostumbrada a velos, de xeito que non parecen eles ou parece que pretenden ser algo que non son... e che dixen que me molestaba, pero moitas veces dubido se é algo que realmente deba molestarme... hum... esto estase a convertir na segunda entrada do meu baby-blog, oh, musa zegers que me inspiras!!! ;p
en fin... eu tamén falarei largo e tendido algún día sobre iso :p
PD: xusto despois de escribir o meu comentario vin en gmail o teu comentario na miña entrada... jajaja, sip, casualidades/sincronismos da vida! ;)
mmm, interesante cuestión. A personalidade. Non vexo a personalidade como un modo de adaptarse ó medio.
O segundo punto que comentas de confundir personalidade con carácter é perigoso, sobretodo porque non estás a estimar á persoa máis "maleable", como ti dis. Esa persoa sí ten personalidade, á súa propia, pero ó mellor é máis maleable, é dicir, ten menos carácter, porque igual lle gusta agradar ás demais persoas e non lle importa deixar a un lado os seus gustos por contentar ao grupo, sempre dende o respeto mútuo.
A verdade é que a personalidade míroa coa forma de ser dunha persoa, de como actúa ante determinadas situacións... Sen embargo, o carácter véxoo máis ben relacionado co grado de querer chamar a atención (coa necesidade de querer captar a atención de alguén)xDD Sí, estou falando en serio, penso que unha persoa, cando máis lle guste chamar a atención, máis carácter ten, e polo tanto menos personalidade. Sí, amigo korben, a personalidade é indirectamente proporcional ó carácter.
Ala, ahí queda esa última frase.
Sempre me pasa o mesmo, comezo escribindo en castelán e remato en galego, isto non ten pés nin cabeza xDDD
Publicar un comentario